Geboren op 29 mei: Melissa Etheridge, de oprechtheid van het persoonlijke

Melissa Etheridge werd geboren in Leavenworth, Kansas in 1961. Sinds haar coming-out in 1993 is ze niet alleen muzikante, maar zet ze zich ook in voor homorechten.

Op een leeftijd waarop sommigen nog hun knuffel nodig hebben om te kunnen slapen, tokkelde Melissa al op een akoestische gitaar. Ze is dan 7 jaar oud. Heel vanzelfsprekend werd ze lid van een amateurgroep countrymuziek, die ze pas zou verlaten om te gaan studeren aan het prestigieuze Berklee College Of Music in Boston, de droom van iedere muzikant. Daar zou ze drie jaar blijven, tot het echte leven lonkte. Want muziek is er nu eenmaal om gespeeld te worden voor een publiek—dat niet altijd meteen overtuigd is. Door op te treden in bars in Pasadena en Los Angeles kwam ze uiteindelijk in contact met mensen die haar talent wisten te waarderen. Haar unieke stem, ergens tussen Tina Turner en Bonnie Tyler in, liet dan ook niemand onberoerd.

Nadat ze vergeefs had aangeklopt bij Olivia Records, een openlijk lesbisch platenlabel, verwerkte ze die afwijzing met enige moeite. Ze hield hun afwijzingsbrief bij als een soort talisman om haar te blijven motiveren.

Uiteindelijk wist ze de aandacht te trekken van Chris Blackwell, het hoofd van het befaamde label Island. Hij bood haar een platencontract aan voor een eerste album, getiteld naar haar eigen naam. We schrijven 1988. "Like The Way I Do", een van haar grootste hits, staat er al op, net als het ontroerende "Bring Me Some Water".

Vanaf het begin imponeerde ze met een compromisloos geluid—tegelijk intiem en explosief. "Ik heb mezelf nooit willen verstoppen", vertelde ze in een interview met Rolling Stone in 1993. "Als ik mijn waarheden zing, moet ik er ook naar leven". Die eerlijkheid bereikte een publiek hoogtepunt in 1993, toen ze haar coming-out beleefde. Tom Robinson had al "Glad To Be Gay" gezongen in 1978 (toen gecensureerd door de BBC) en Bronski Beat had al hitparades bedwongen, maar vrouwelijke artiesten die openlijk uitkwamen voor hun homoseksualiteit waren toen nog zeldzaam.

Datzelfde jaar verscheen "Yes I Am", haar vierde album, met nummers als "Come To My Window" en "I’m The Only One". Het zou haar grote doorbraak worden.

Door de jaren heen, met ondertussen zestien albums op haar naam, blijft Melissa Etheridge haar artistieke carrière combineren met activisme. Ze strijdt niet enkel voor LGBTQ+-rechten maar ook voor het milieu, een strijd die in de VS sinds de verkiezing van Trump steeds moeilijker is geworden. Nadat ze in 2004 borstkanker overleefde, pleitte ze ook voor de legalisatie van medicinale cannabis. "De ziekte heeft me geleerd dat ik geen tijd heb om half te leven", vertelde ze aan Oprah Winfrey. "Ik ben weer beginnen schrijven, zingen, liefhebben alsof elke dag dubbel telt."

Als geëngageerde artiest en gepassioneerde zangeres is Melissa Etheridge ook vandaag nog altijd klaar om nieuwe uitdagingen aan te gaan, met een ontembaar enthousiasme…

Volgende concerten:

16 juni: Royal Concert Hall - Glasgow (Schotland)

17 juni: Union Chapel - Londen (Engeland)

21 juni: Blues Village - Grolloo (Nederland)

6 juli: Volkshaus - Zurich (Zwitserland)

11 juli: Sjock Festival - Gierle (België)

Foto: Melissa Etheridge op het Pinkpop-festival (Nederland), juni 1990