Geboren op 24 december: Lemmy, de bassist van Motörhead-bassist voor wie het nooit luid genoeg kon zijn

De belhamel van het Engelse speedmetaltrio, geboren in 1945, had een bijna alledaagse achternaam: Ian Fraser Kilmister.



Voorspelde de eerste lettergreep van zijn naam al weinig goeds over zijn neiging om de potentiometers in het rood te duwen en de stevigste trommelvliezen te perforeren? Lemmy schreeuwde zijn eerste kreten op kerstavond, waarbij hij meteen een einde maakte aan een “Silent Night”. Het goddelijke kind slaakte zijn eerste kreten in het kleine Engelse stadje Burslem in de Midlands (amper 10.000 inwoners), op het gevaar af de heilige middernachtmis voor altijd te verstoren!


Een paar decennia later, toen Motörhead in 1976 werd geboren, liet hij twee grimmig kijkende koningen rond de wieg staan: “Fast” Eddie Clarke op gitaar en Phil “Philty Animal” Taylor op drums. In dit trio moest je je mannetje staan, want het was leven tegen 200 kilometer per uur en moest je de verschillende (en vooral veelvoudige) uitspattingen waaraan Lemmy zich overgaf zonder ooit aan morgen te denken, kunnen overleven.



In feite spreken de meeste titels van hun albums voor zich: 'Overkill' (1979), 'Bomber' hetzelfde jaar, 'Ace Of Spades' (1980), 'Iron Fist' (1982), 'Orgasmatron' (1986), 'Bastards' (1993), 'Hammered' (2002), 'Inferno' (2004) en 'Aftershock' (2013) worden rondgeslingerd als waren het  granaten. De 23 studioalbums van de band beluisteren vormt een uitdaging en je loopt het risico te eindigen in een dwangbuis.



“March Or Die” (1992) en ‘Kiss Of Death’ (2006) klinken als de doodsklok, gezien het aantal leden van de Motörhead-tornado dat een vroege dood stierven: Phil Taylor op zijn 61e, Eddie Clarke op zijn 67e na het verlaten van het avontuur in 1982, en gitarist Michael Burston op zijn 61e.



Een van de meest verbazingwekkende dingen aan Lemmy's leven is ongetwijfeld dat het zo lang duurde. Hij verliet ons in Los Angeles op 28 december 2015 op de eerbiedwaardige leeftijd van 70 jaar. Trots beweerde hij tientallen jaren lang elke dag een fles Jack Daniels te hebben gedronken (en stapte toen over op wodka-oranje vanwege zijn diabetes), maar Lemmy consumeerde ook LSD, amfetamine en cocaïne zonder al te veel terughoudendheid. “Maar nooit heroïne”, benadrukt hij, met zijn hand in zijn nek. “Te veel vrienden zijn eraan gestorven.”



Hoewel Lemmy zich nooit heeft onderworpen aan de dictatuur van de kerstliedjes, schreef hij wel een paar zeldzame ballades, zoals “1916”, het titelnummer van zijn album uit 1991. Hij stuwde niet alleen Girlschool, de eerste volledig vrouwelijke metalband van Engeland, naar het sterrendom, maar schreef ook voor Lita Ford (ex-Runways), voor Ozzy Osbourne (ex-Black Sabbath) of in 2010  'Debauchery As A Fine Art' voor Michael Monroe. Een titel die in een paar woorden zijn levensfilosofie bewonderenswaardig goed samenvat.



(Stéphane Soupart - Tr.: Fausto - Picture: © Etienne Tordoir)


Foto: Lemmy met Motörhead op het Heavy Sound Festival in Poperinge (België) op 10 juni 1984