Geboren op 12 april: Herbie Hancock, de meest eclectische jazzmuzikant ter wereld

Hij zag het levenslicht in Chicago in 1940 en aarzelde tijdens zijn carrière nooit om onbekend terrein te verkennen.

Zoals veel grote jazzpianisten leerde Herbie Hancock al op 7-jarige leeftijd de geheimen van klassieke muziek met zijn moeder. Met veel geduld werd hij steeds beter en rond zijn 11e werd hij uitgenodigd om op te treden met het beroemde Chicago Symphony Orkest samen met andere veelbelovende jonge talenten. Hoewel hij er als autodidact voor koos om zich in zijn tienerjaren tot jazz te wenden, hield de pianist "toch een plaats vrij voor wat vaak als de grote muziek wordt beschouwd" in zijn hart. In 2009 voerde hij zo de beroemde "Rhapsody In Blue" van George Gershwin uit met de sterpianist Lang Lang, die speelde bij de opening van de Olympische Spelen van Peking, maar hij musiceerde ook samen met... Metallica. Herbie Hancock kent zijn gelijke niet als het gaat om eclectisme.

Al aan het begin van de jaren 60, door zich aan te sluiten bij het kwintet van Miles Davis en in 1962 het veelzeggende "Takin' Off" uit te brengen onder zijn naam (met meteen "Watermelon Man", nog steeds een van zijn populairste melodieën), zou men denken dat de carrière van Herbie Hancock gelanceerd was. Dat was echter zonder rekening te houden met zijn ongelooflijke vaardigheid om zichzelf voortdurend te vernieuwen en nieuwe oorden te verkennen.

Voordat hij succes onder zijn eigen naam realiseerde, werkte hij in de schaduw van de groten, zoals de reeds genoemde Miles Davis, maar ook Donald Byrd. Zijn Blue Note-jaren, genoemd naar het beroemde jazzlabel, zijn bezaaid met verrijkende ontmoetingen zoals die met trompettist Freddie Hubbard of saxofonist Dexter Gordon. Al snel begon zijn adresboek dan ook te lijken op de who’s who van de jazz.

Tegelijkertijd was hij een van de eersten van zijn generatie die zich interesseerde voor de opkomst van synthesizers. Hij werd bijna in de ban geslagen door vele van zijn collega’s omdat hij "Future Shock" (1983) opnam, een puur electro-album dat gevoed werd door de scratches van dj DXT. "Rock It", geproduceerd door Bill Laswell en ondersteund door een uitzinnige video van Godley & Creme, zou zijn grootste succes worden, samen met zijn emblematische "Cantaloupe Island" uit 1964.

Herbie Hancock heeft ook een indrukwekkend aantal composities van filmmuziek op zijn naam staan. Een van de eersten was "Blow-Up" van Michelangelo Antonioni in 1966. Daarna volgden nog onder meer "Colors" van Dennis Hopper (1988), "Harlem Nights" van Eddie Murphy (1989) en de mooiste van allemaal: "Round Midnight" van Bertrand Tavernier (1986). Hij helpt zo de regisseur bij het winnen van de César voor beste film van het jaar, de Oscar voor de beste muziek en hij krijgt zelfs een eerste kleine rol naast François Cluzet en zijn vriend Dexter Gordon.

Terwijl hij vandaag zijn 85e verjaardag viert, maakt Herbie Hancock zich klaar om deze zomer alle belangrijke Europese jazzfestivals te bezoeken. Herbie is onverwoestbaar!

Enkele komende data:

29 juni: Parvis La Défense - Parijs (Frankrijk)

4 juli: De Bijloke - Gent Jazz (België) met ook onder anderen Philip Catherine

11 juli: Ahoy - Rotterdam (Nederland) met ook Branford Marsalis, Avishai Cohen, enzovoorts

19 juli: La pinède - Juan-les-Pins (Frankrijk)

24 tot 26 juli: Barbican - Londen (Engeland)

29 juli: Chapiteau - Marciac (Frankrijk)

(DC met Stéphane Soupart - Foto: © Etienne Tordoir)

Foto: Herbie Hancock op het podium van de Ancienne Belgique in Brussel (België) voor de "Future Shock"-tournee op 20 juni 1984.